Axşam lampalarının poetik dili
Axşam düşəndə şəhərin səs-küyü yavaş-yavaş geri çəkilir. Pəncərələrin arxasında işıqlar yanır, küçələrdə sarımtıl lampalar bir-bir oyanır. Sanki hər lampa öz içində bir hekayə daşıyır, gözə görünməyən bir dili danışır. Və bu dil – səssizlikdə gizlənən poeziyanın dilidir.
Axşam lampaları yalnız bir məkanı işıqlandırmır; onlar həm də insanın iç dünyasına toxunurlar. Yumşaq, isti və bir az da xəyalpərəst bir parlaqlıq… Bu işıq qışın soyuğunu yumşaldar, otağın sərt künclərini incə bir qucağa çevirər. İnsan özünü daha yaxın, daha içdən hiss edər.
İşıq duyğuların pəncərəsidir
Axşam lampalarının cazibəsi onlarda gizlənən emosional enerjidədir. Parlaq və kəskin işıq insanı ayıq və düşüncəli saxlayır, amma axşam lampasının zəif parıltısı – ruhun dərin qatlarına enir. O, düşüncələri sakitləşdirir, xatirələri oyadır, bəzən də qəlbi ilin ən yumşaq nöqtəsinə aparır.
Belə işıqda insan danışmasa da, sanki danışır. Susursa belə, sanki sevir.
Şam işığından gələn miras
Tarix boyu axşam işığı həmişə poeziya ilə bağlı olub. Qədim zamanlarda şam işığı altında yazılan məktublar, oxunan kitablar, toxunan xalçalar… Hamısının ruhu daha yumşaq idi. İndiki lampalar həmin o mirası daşıyır — yalnız bir az daha müasirləşmiş formada.
Şam kimi titrəyən, amma itməyən bir işıq.
Məkanın səsi işıqla dəyişir
Axşam lampası bir məkanı yalnız işıqlandırmır – o, səsi də dəyişir. Parlaq gün işığında hər şey kəskin və aydın görünür, amma axşam lampasının altında şəkillər yumşalır, kənarlar silinir, düşüncələr isə dalğalanır.
Bu işıq:
-
otağı yavaşladır,
-
nəfəsi yüngülləşdirir,
-
insanın sözlərini yumuşaldır.
Sanki hər künc “burada sakit ol” deyir.
Lampanın dili – ürəyin dili
Axşam lampasının poetik dili sözlə deyil, hisslə danışır. O deyir:
“Sən yoruldun, indi dayan.”
“Sən çox düşündün, indi içini eşit.”
“Sən darıxdın, indi özünə yaxın gəl.”
Onun yumşaqlığı insanı özü ilə barışdırır. Çöldə nə olursa-olsun, evə qayıdanda lampanın işığı ilə ruh da evə qayıdır.
Nəticə
Axşam lampaları adi bir əşya deyil. Onlar evin nəfəsidir. Duyğuların pəncərəsidir.
Və bəzən insan bütün günü danışa-danışa axşam sadəcə o lampanın altında susmaq istəyir.
Sözlər yığışır.
Səssizlik danışır.
İşıq isə şeirə çevrilir. ✨