Ev – insanın ən səssiz monoloqu
Hər evin içində səssiz bir dil var. Bu dil nə danışır, nə izah edir, nə də səs-küylü izahata ehtiyac duyur. Amma o, insanın daxili dünyasını, duyğularını və həyatının ritmini ən dəqiq şəkildə danışan dildir. Ev – insanın ən səssiz monoloqudur. O, bizim necə düşündüyümüzü, necə yaşadığımızı, nəyi sevdiyimizi və nədən qaçdığımızı öz varlığı ilə ifadə edir.
Ev sadəcə divarlar, pəncərələr, mebel və əşyalar toplusu deyil. O, içində yaşayan insanın təkrarsız enerjisinin güzgüsüdür. Bir evə daxil olduğunuz zaman, orada yaşayan insanı tanımasanız belə, onun ruhunun izlərini hiss edirsiniz: onun seçdiyi rənglərdə, masanın üzərində qoyduğu kitabda, çarpayının yanındakı su stəkanında, mətbəxdə asılmış xatirə fotoşəkillərində.
Evin içində gizlənən sözlər
Bəzən evdə səssizlik olur, amma o səssizlik boşluq deyil. O, düşüncələrimizə yer açan, bizi sakitliyə dəvət edən bir nəfəsdir. Evin səssizliyi insanın özünü dinləməsi üçündür. Məsələn:
-
Mətbəxdə hər səhər hazırlanan çayın qoxusu evin “günaydın”ıdır.
-
Qonaq otağında divanın üzərinə atılmış yüngül pled, ev sahibinin yaxın və isti bir sığınacaq axtardığını göstərir.
-
Otaq küncündə yığılıb qalan kitablar isə sahibinin cavab axtaran və dayanmadan sorğulayan ruhunu pıçıldayır.
Hər detal bir cümlədir. Hər əşya bir sözdür. Hər yerləşdirmə bir niyyətin izidir.
Nəyə yer verdiyimiz – kim olduğumuzdur
Evimizdə saxladığımız əşyalar təsadüfi deyil. Onlar bizim həyat görüşümüzü, xatirələrimizi və duyğularımızı daşıyır. Bəzən illərdir toxunmadığımız, amma atmadığımız bir fincan bizim üçün dəyərli bir insanı xatırladır. Bəzən evdə heç nə saxlamamaq, sadəlik və boşluq seçimi isə dünyanı yüngülləşdirmək istəyimizin göstəricisidir.
Evimiz bizə deyir:
“Nəyə yer verirsənsə, o sənə aiddir.”
Əgər evdə sakitlik çoxdursa, demək, içindəki ruh da sükut axtarır.
Əgər rənglər və detallar çoxdursa, sahib ruh enerjisini dünyaya göstərmək istəyir.
Evin bizi tərbiyə etməsi
Biz evi necə qururuqsa, ev də bizi elə formalaşdırır.
Yığılı şeylər düşüncəmizi yığır, açıq sahələr nəfəsimizi açır.
İşıqlı otaqlar bizi rahatladır, qapalı məkanlar isə daxili dialoqu gücləndirir.
Ev, insanın özünə qayıtma yeridir. İnsanın ən çox öz olduğu məkandır.
Sonda
Ev susur.
Divarlar danışmır.
Saat, pərdə, vaza, kreslo, kitab rəfi – heç biri səs salmır.
Amma hər şey deyir.
Ev, insanın ən səssiz monoloqudur.
Çünki evdə insan nə səsini yorur, nə sözlərini.
O, yalnız var olur.
Və varlığın özü bəzən ən güclü sözdür.